Ferry Biedermann –
Drie schermen, twee telefoons, een tablet en een koptelefoon lagen door elkaar op het bureau van rabbijn Shlomo Krantz toen hij te midden van de kakofonie van alerts, belletjes en andere geluiden die de apparaten produceerden een nieuwe toon hoorde. “Oh nee,” weeklaagde de geplaagde rabbijn. “Jes,” riep hij. “Weet jij wat dat nou weer is? Ik word gek van al dat gecommuniceer, het houdt maar niet op sinds iedereen thuis moet blijven.”
Twee videoconferenties, een online sjioer en een remote brietmila
Zijn vrouw, antwoordde hem roepend vanuit de woonkamer: “Dat is voor mij, schat. Milaan wil toch de lingerieshow laten doorgaan dus gaan de modellen het voor de camera doen. Kom zo maar even kijken.” Het laatste voegde ze met omfloerste stem toe. Verstrooid riep Krantz terug: “Natuurlijk schat. Maar ik wacht op twee videoconferenties, een online sjioer en een remote brietmila. Doe je wel de gordijnen dicht?”
Hij deed de deur dicht en richtte zich tot zijn tablet. “We hadden het dus over Wajikra.” Vanuit het apparaat kwam hem het gekrijs van een baby tegemoet. “Oh excuses, ik dacht bij de sjioer te zijn. Hoe gaat het nu met de kleine Chaim?” Het antwoord werd overstemd door zijn deurbel. “Nogmaals excuses, ik zet jullie even op pauze. App me als we kunnen beginnen zometeen.”
Raar tijdverdrijf tijdens de thuisisolatie maar dat moet je zelf verder weten.
Op de mat voor zijn deur stond een grote doos met groente en andere levensmiddelen. Zijn vriend Mo was teruggelopen naar het hek van de tuin en riep hem van veilige afstand toe. “Daar zit alles in wat je had gevraagd, en wat extra’s voor jou. Niemand anders drinkt die Manischewitz-troep. Denk je soms dat het ontsmet?” Krantz zwaaide naar Mo. “Goed je te zien, je kan echt wel wat dichterbij komen.” Mo keek hem verschrikt aan. “Mooi niet. Jessica is vorige week nog uit Noord-Italië teruggekomen. Wat mij betreft zitten jullie twee weken in isolatie. Krantz keek ongelovig. “Dat was twee maanden geleden en jij moet nodig wat zeggen want je bent zelf net nog een keer wezen skiën in de Dolomieten.”
Zijn derde telefoon begon in zijn zak te trillen. “Oh, tijd om naar de briet te gaan, sorry, ik moet er vandoor.” Mo keek beteuterd, “Ga je nu een besnijdenis doen?” Krantz grinnikte. “Dat doe ik toch nooit. Voor het besnijden zelf hebben we een expert. Ik zou er bij zijn voor de minjan, om er tien mannen bij te hebben maar dat doen we nu via de videolink. Ik krijg wel alles te zien.” Mo liet een lichte trilling van afkeur blijken, “jij liever dan ik. Raar tijdverdrijf tijdens de thuisisolatie maar dat moet je zelf verder weten.”
Ik vind het ook niets zo alleen voor een camera die lingerie showen.
De rest van de dag verliep voor Krantz in een lange, intensieve, online, remote, teleconferentie- en videolink gevulde waas. ’s Avonds met zijn vrouw voor de tv, met allebei een bord pasta op schoot liet hij een lange zucht. “Jes, als dit lang doorgaat, overleef ik het niet. Ik wil terug naar alles gewoon persoonlijk te kunnen doen, ik word gek van al dat contact dat we nu hebben via het internet. Zijn vrouw zuchtte eveneens. “Ik vind het ook niets zo alleen voor een camera die lingerie showen. Daarom wil echt dat je er volgende keer bij komt zitten.” Krantz voelde zich meteen stukken beter.
